Vertragen zit in mijn DNA, gekregen van mijn vader, om precies te zijn. Mijn vader verstond als geen ander de kunst van het vertragen…. Tot ergernis van de rest van het gezin waarin ik ben opgegroeid. Zij wilden snel, lijstjes afvinken en alsmaar in de handeling. Mijn vader was allergisch voor snel. Voor hem stond dat gelijk aan onbezonnen en risicovol. Bovendien was snel voor hem hét recept voor niet goed. Hij kreeg daar stress van….. Mijn vader is overleden, nu 2 jaar geleden. Ook zijn laatste uren verliepen in vertraging. Ik heb 20 uur naast zijn bed gezeten en hem begeleid in zijn sterven. Een ontmoeting op wezenlijk niveau. Intens, puur, mooi, sereen en met een diepgang die mij tot de essentie van onze verbinding heeft gebracht. En dát is precies de zin van vertraging. Het brengt je naar de essentie van verbinding, met jezelf, met de ander en met de vraag die jou ten diepste bezig houdt.
In het levensritme dat we met elkaar hebben gecreëerd lijkt er onvoldoende ruimte te zijn voor vertraging, sterker nog, er is een soort collectieve allergie ontstaan. Als we een mail sturen, verwachten we toch diezelfde dag nog antwoord. Als we iets bestellen en het wordt de volgende dag niet bezorgd, zijn we op z’n minst geïrriteerd. Wij zijn een soort instant-maatschappij geworden. Niet dat dat helemaal verkeerd is hoor, ik vind het wel fijn, dat tempo. Krijg ik lekker veel gedaan. Toch betalen we daar een prijs voor. Een hoog tempo betekent een grote aanspraak op onze hersencapaciteit. De 24-uurs bereikbaarheidsmodus houdt ons scherp, zelfs als we slapen. We piekeren encyclopedieën vol. We togen niet voor niets massaal richting yoga-retreats, zen-kloosters en ellenlange wandeltochten. Even rust in de tent om vervolgens het rasse tempo vrolijk weer op te pakken.
Waar ligt onze grens? Zowel collectief als individueel? Hoe creëer jij de balans in vertraging en tempo die past bij wie jij bent en bij wat jij belangrijk vindt in het leven? En wanneer ga je daar écht eens mee aan de slag? Helaas wachten veel mensen tot zij gedwongen zijn tot volledige stilstand, vanwege burnout of een ander acute gezondheidsprobleem. Ik pleit voor vertraging in een eerder stadium, omdat die vertraging stilstand voorkomt.
Van mijn vader heb ik de zin van vertraging geleerd. Mijn moeder, daarentegen, is mij voorgegaan in een up-time-lifestyle. Ik heb daar mijn eigen mix van gemaakt. Ik kan makkelijk schakelen in tempo, afgestemd op dat wat nodig en dienend is. Wil jij dat ook leren, zonder dat je je volledig af hoeft te zonderen en alles stil zet? Of ken je iemand die wat ondersteuning kan gebruiken in deze afstemming? Laat het me weten. Ik bied iedereen die belangstelling heeft een gratis oriëntatiegesprek aan om kennis te maken en af te stemmen op de vraag.