Nog half onder narcose was ik getuige van de overdracht naar de zaalverpleegkundige die mij op kwam halen uit de verkoeverkamer. “De hele schildklier is verwijderd”. Carry, mijn man, wist het al. De chirurg had hem gebeld toen hij tijdens de operatie zag dat het ‘foute boel’ was en dat hij adviseerde meteen alles te verwijderen, inclusief de cellen op de luchtpijp. En zo gebeurde het.
Ik ervaarde meteen een onbestemd gevoel, een leegte die ik lang ‘apart’ heb gehouden.
De ‘rest’ had alles onder controle. Naar mijn lichaam luisteren, conditie opbouwen, herijken, vooruit kijken. Dat ging voorspoedig, hoewel het ruim een jaar duurde eerdat ik het gevoel had mijn optimale conditie te hebben bereikt, inclusief de juiste instelling van de medicatie. Ik had zo wel mijn emotionele momenten, alleen daar wist ik niet zo goed raad mee. Ik verklaarde ze weg. Mijn wereld werd kleiner.
Na een tijdje begon het ‘gewone’ leven weer. Werken, sociale contacten, familietoestanden. En daar kwam voor mij de grote klap. Ik liep sneller tegen mijn grenzen aan, was prikkelbaarder dan ooit, haalde mijn ‘oude’ patronen van stal om dan toch maar de schouders er onder te zetten en over mijn grenzen te gaan….. alleen…. Dat kon niet, de grenzen die in mijn ‘oude’ leven relatief waren, waren nu absoluut. Mijn lijf schakelde gewoon uit en ik had nog niet geleerd daar mee om te gaan. Ik voelde mij niet meer ‘heel’, ik schaamde me voor mijn ‘niet kunnen’, ik begon mij terug te trekken. Een bekend patroon. Welke taal moest ik hier aan geven? Hoe kon ik aan mijn omgeving uitleggen wat ik ervaarde? Hoe gaan ze daar op reageren?
Ik merkte steeds meer dat ik stukken had overgeslagen in mijn proces. Ik dacht dat ik er al was, alleen dat bleek niet zo te zijn. Er zat letterlijk en figuurlijk een gat in mijn lijf. Ik herinner mij een moment waarop ik mij ineens realiseerde dat ik geen afscheid had genomen van het orgaan dat ik kwijt was, van het leven dat ik hiervoor had, van de vanzelfsprekendheid waarmee ik met mijn gezondheid omging. Ik realiseerde me ook dat mijn leven blijvend en onherroepelijk veranderd was. Ik ging het proces in van het aanvaarden van de nieuwe realiteit, het rouwen om mijn verlies, het accepteren en aannemen van mijn ongezonde deel en het herijken van mijn leven.
Dit proces heb ik als pittig, intens én helend ervaren. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hier thuis mee heeft zitten worstelen. Ook mijn omgeving heeft geworsteld hoe met mij om te gaan. Welke verwachtingen bij te stellen. Ook zij zijn bang geweest, geschrokken en hebben hun uiterste best gedaan mij opnieuw te leren kennen en af te stemmen op de nieuwe situatie. Zij hebben ook een verandering doorgemaakt. Mijn man Carry verwoordt het prachtig: “Toen de drains en het infuus er uit gingen en ik jou mee naar huis nam wist ik, vanaf nu is het anders. Het proces van verandering is begonnen”. Wat ben ik dankbaar en voel ik me intens gelukkig met deze man en wat ben ik trots op mijn kinderen, die elk op hun eigen manier deze verandering samen met mij zijn ingegaan. Dat vervult mijn hart met pure liefde.
Zoveel mensen worden geconfronteerd met dit proces. Het is zo belangrijk dat naast re-integratie en fysiek herstel aandacht is voor het leven daarna. Onverwerkte processen van de impact van verlies van gezondheid kunnen zich jaren later openbaren en wreken in werk, relatie en zingeving. Zowel voor de degene die ziek is geworden, als voor de omgeving. Daarom heb ik mijn expertise als coach en trainer gebruikt om mijn proces om te zetten in een programma zodat ik anderen een krachtig hulpmiddel kan bieden om te gaan met een soortgelijke situatie. Om houvast te bieden in tijden van chaos en schijncontrole voor iedereen die direct of indirect te maken heeft met verlies van gezondheid. Het is mijn dagelijks werk om eenvoud te scheppen in een complex geheel. Dat heb ik gedaan met het Vierfasenmodel© dat ik inzet als basis voor het programma Herstel in Balans©. Je leest daar alles over op deze website.
Mijn persoonlijke proces gaat door. Het is nu geen chaos meer. Ik heb geen controle meer, ik heb regie. Over mijn proces, over mijn leven. Ik ben een gelukkig en tevreden mens. Het Vierfasenmodel HERSTEL IN BALANS© blijft een anker voor mij op moeilijke momenten. Het brengt mij rust, overzicht en inspiratie.
Wil jij dat ook? Laat het me weten!
Tel: 0633080124
E-mail: marjoke@ikendeander.nu
